بسم الله الرحمن الرحیم
به کوری چشم شیطان رجیم از هفته گذشته جدی تر قرآن را مرور می کنم. دو هم مباحثه ای پیدا کردم که تا قبل از اینکه قرار مباحثه بگذاریم برای اینکه از اجرشان کم نشود مقدار محفوظاتشان را نمی گفتند. شاید هم کار صحیحی می کردند. مثلا من که وبلاگ قرآنی زدم و همه جا جار زدم که حافظم چه گلی به سرم زده ام؟! شاید فقط ... نه ان شاءالله.
برای فردا صبح باید جزء دو را آماده کنم. داشتم می خواندم که به این آیه رسیدم:
« لیس البر ان تولوا وجوهکم قبل المشرق و المغرب و لکن البر من آمن بالله و الیوم الاخر و الملائکة و الکتاب و النبیین و اتی المال علی حبه ذوی القربی و الیتامی و المساکین و ابن السبیل و السائلین و فی الرقاب و اقام الصلواه و اتی الزکاة و الموفون بعهدهم اذا عاهدوا و الصابرین فی البأساء و الضراء و حین البأس اولئک الذین صدقوا و اولئک هم المتقون» ( بقره/177)
آیه میگه که نیکوکاری تنها این نیست که به هنگام نماز صورت خودتون رو به طرف شرق و غرب برگردانید و تمام وقتتون رو صرف این مسئله کنید. سپس مهم ترین اصول نیکی ها در ناحیه ایمان و اخلاق و عمل صالح رو بیان می کنه. این آیه بعد از اعترضاتی که یهودیان بر سر تغییر قبله داشتند نازل شده و بیانگر این هست که این همه گفتگو بر سر تغییر قبله صحیح نیست بلکه مهم تر از قبله مسائل دیگری است که معیار ارزش انسان هاست و باید به آنها توجه بشه.
آیه میخواد ما رو روشن کنه که جانماز آب کشیدن ملاک ایمان نیست؛ پوشیه زدن کسی رو مسلمان تر نمی کنه و تنها توجه به متن و ظاهر قرآن ضامن بهشت جاودان نیست. مومن کسی هست که ایمان قلبی به خدا و روز جزا و فرشتگان و قرآن و پیامبران رو همراه با دستگیری از نیازمندان و اقامه نماز و زکات و وفای به عهد و شکیبایی در سختی ها به همراه داشته باشه. مسلمان کسی هست که نتونه کوره مسلمان سوزی که اسرائیل غاصب راه انداخته رو ببینه و با سردمداران استکبار دست دوستی بده. مسلمان نباید از کنار پخش اخبار جنایات رژیم صهیونیستی در نواز غزه به سادگی بگذره. خیلی پیش اومده که مکه رفته هامون از احترام عجیب سعودی ها ( یا همان وهابی ها) به قرآن تعریف و تمجید می کنند. درسته؛ اونها حافظ و قاری قرآن زیاد دارند؛ اما کاش اندکی هم فکر و اخلاق و عمل قرآنی داشتند.
کشور های عرب باید نسبت به سکوتشان در برابر مسئله فلسطین پاسخگو باشند.