ورد سحری
این وبلاگ همیشه حاشیه بوده برایم. معمولا نه به کسی معرفی ش می کردم نه از کسی خواهش می کردم بخواند و نظر بدهد. ترم اول دانشگاه به خودم قول دادم اگر معدلم بالای هفده شد این وبلاگ را جایزه بدهم و دادم. و فقط همان ترم معدلم بالای هفده شد! فقط یک بار در یک مسابقه قرآنی شرکت کردم که با خاطره بسیار ناخوش آیندی تمام شد. اولش فکر کردم خوش است. از دبیرخانه آن جشنواره تماس گرفتند که وبلاگتان برگزیده شده و تشریف بیاورید تهران در مراسم اختتامیه شرکت کنید. ما هم خوشحال و شادان خانواده را کشاندیم تهران؛ ولی ای دل غافل که فقط می خواستند اختتامیه شان کمی رونق بگیرد شلوغ شود؛ دریغ از حتی یک برگه تقدیر! کارد می زدی خونم در نمی آمد. دست از پا درازتر برگشتیم خانه؛ ولی با خودم عهد کردم این وبلاگ برای دلم باشد. برای خودم. برای هر وقتی که یاد قرآن افتادم و نوشتنم آمد. نوشته های شخصی هم کم ندارم اینجا؛ ولی ته تهش باز هم پناه بردن به قرآن بوده که آمدم اینجا نوشتم. وگرنه خدا داده کاغذ و قلم و وبلاگ و پیج ناشناس. اما... امروز بعد از سال ها رفتم در یک جشنواره قرآنی شرکت کردم. وبلاگ و وبسایت جزو رشته های هنری بود و شرکت وبلاگم باعث شد دو رشته دیگر که اثر آماده هم داشتم نتوانم شرکت کنم. اما نمی دانم چرا دلم خواست یک جایی با اسم و فامیل واقعی م این وبلاگ را عرضه کنم و بگویم سحری بوده که این سال ها در کنج پارسی بلاگ برای خودش از قهر و دوستی اش با قرآن می نوشته. وقتی دیدم ثبت نام وبلاگ به این صورت است که به خانم پشت میز اسم و مشخصات و شماره تحصیلی دادم و آن خانم با خودکار قرمز روی دفترچه لگد خورده ای یادداشت کرد و گفت تا بیستم اردیبهشت وقت دارم وبلاگم را تحویل بدهم! و بعد خودم داوطلبانه با همان خودکار قرمز آدرس وبلاگ را پایین مشخصاتم نوشتم، بیشتر مشتاق شدم به حضور در جشنواره. سال ها بود بدون واسطه کیبرد و اینترنت و رسانه مسابقه یا امتحانی ثبت نام نکرده بودم. آن هم با خودکار قرمز! اصلا خوبی قرآن به همین است که خاکی باشد. احساس نزدیکی کنی به آن و از جنس خودت بدانی ش. خاکی باشد نه خاک خورده روی طاقچه. اسم جشنواره «مادر قرآنی» است. بی هیچ توضیح اضافه ای. و من که نه مادرم نه لایق قرآنی بودن می خواهم روشن کنم مادر قرآنی کیست؟!
