ورد سحری
دیروز یکی از کتاب هایی که ناتمام خوانده بودم را امانت دادم و یک کتاب دیگر به کتاب های نیم خوانده ام اضافه شد. این یکی چون خوش خوان بود و حجمش کم بود به خودم قول داده بودم هر طور شده تمامش کنم و تا به صفحه آخر نرساندم سراغ کتاب دیگری نروم. در کمتر از سی ثانیه می توانم پنج شش کتابی که در یک ماه اخیر اینطور نیم خوانده رها کرده ام را نام ببرم. یکی شان که حجمش زیاد است و نمی شود همه جا برد را گذاشته ام در خانه بخوانم، یکی دیگر قصه مانند نیست و نمی شود در همه حال و احوالی خواند، نثر کتاب دیگر به دلم ننشست و آن یکی تامل می خواهد و نمی شود تند تند خواند. یک ختم قرآن عشقی هم برای خودم برداشته ام که به طور متوسط شاید به هفته ای دو صفحه برسد. آرام آرام آیات را مزمزه می کنم، به هر آیه که خاطره و قصه ای توی سرم داشته باشد برسم توقف می کنم و جریان سیال ذهنم را رها می کنم برود تا آن دور دورها. زیر بعضی عبارات خط می کشم و گاهی شعر و تاریخی هم در حاشیه قرآن برای خودم می نویسم. با این سرعتی که وصفش رفت یکی دو سالی می شود این ختم را شروع کرده ام ولی هنوز به نیمه کتاب هم نرسیده ام. توی سرم هم دارم نقشه می کشم وقتی این ختم تمام شد اگر خدا عمر نوح عنایت کرد یک دور یکی از تفاسیر را هم آرام آرام بخوانم. پر از پروژه های ناتمامم، پر از پرونده ی باز. نه اینکه نتوانم تمامشان کنم. ذاتا اینجوری هستم که هنوز این یکی تمام نشده دارم برای شروع بعدی نقشه می کشم. هنوز این درس تمام نشده، کنکور مقطع بعدی را داده ام. این کتاب خوانده نشده، کتاب بعدی را خریده ام. این طرح و برنامه به نتیجه نرسیده، پروژه بعدی را استارت زده ام. به محض اینکه یکی از برنامه هایم به اتمام می رسد چنان احساس فراغت بالی می کنم که اگر سراغ کار جدیدی نروم حس می کنم عمرم را به بطالت گذرانده ام. برنامه ها اینقدر فشرده که جای هیچ تاخیر و استراحت بین دو نیمه ای نیست؛ و اگر هم باشد خودم یک جوری پرش می کنم. چه نقشه ها که برای فاصله بین فارغ التحصیلی ارشد و شروع مقطع دکترا کشیده بودم. گفتم هر چقدر که شد، یک سال، یک ماه حتی یک هفته، هر چقدر که شد حتما باید یک سفر حسابی بروم و از خجالت خودم و خستگی تحمیلی دربیایم. ولی با این منی که منم، روزی که ساعت یک ظهر جلسه دفاع از پایان نامه ارشد داشتم، فردا هشت صبحش در اولین جلسه کلاس های ترم اول دکترا حاضر شدم. شدم مایه خنده اطرافیان که خودت کردی که فلان! البته در همان چند ساعت هم نگذاشتم به خودم بد بگذرد و دست کم به خودم تلقین کردم که این چند ساعت تعطیلات بین دو مقطع است. اما واقعیت این است که هیچ کس به اندازه خودم نسبت به خودم بی رحم نیست! در همان اثنای دفاع پایان نامه و شیفت بین دو مقطع تحصیلی یک فرصت سی روزه کمی خالی تر از همیشه برای خودم پیدا کردم و فورا کلاس زبانی که مدت ها آرزویش را داشتم ثبت نام کردم. البته مهم نیست که آزمون پایان ترم را شرکت نکردم. فقط همینکه در حد سلام و علیک آن زبان را یاد بگیرم روح تشنه ام را آرام می کرد. سی روزی که الان هر چه فکرش را می کنم نمی فهمم از کجا پیدا کردم! از ترس اینکه خانواده به خاطر فشاری که بر خودم تحمیل می کنم ملامتم کنند تا یک هفته ای قضیه کلاس را مخفی کردم؛ اما بعد حقایق و ذاتِ ناآرامم رو شد. نیم ساعت پیش دوباره نزدیک بود دچار همین کردار عجیب بشوم. هر چه کنم چون یک مقطع گذشته و ظاهر قضیه این است که کلاس های درسی م تمام شده، پس نتیجه می گیرم من چنان انسان فارغ البال آسوده خاطری هستم که باید با شرکت در مسابقات و همایش ها یا کلاس هایی که مدت ها زیر نظر داشته ام، وقت طلایی ام را به بهترین شکل پر کنم. این بار اما محکم جلوی خودم ایستادم. گفتم حق نداری کار روی کار انباشته کنی. وگرنه نه من نه تو! این همه درس ناتمام، این همه کتاب ناخوانده، کار روی زمین مانده، دوستی های غریبه شده، و این همه پرونده های بازی که باید به انجام برسانم. تا اینها را به نقطه مشخصی نرسانی اجازه نداری نقشه جدید بکشی و برای خودت خیالبافی کنی. البته که آن منِ بلندپرواز همه چیز خواهم بغض کرد و نشست یک گوشه؛ اما اگر خودم دلم برای خودم نسوزد از چه کسی انتظار می رود. همیشه یکی از افتخاراتم این بوده که برخلاف خیلی از دخترها منتظر دیگرانی نیستم تا وقتم را پر کنند. اینکه ثابت کرده ام حتی در محروم ترین شرایط، می توانم برای خودم برنامه های مفید تعریف کنم و خودم را مقید کنم به انجام دادنش. اما این پرونده های باز این روزها، آرامشم را ربوده اند. هر از چندی یک توقف جانانه لازم است تا صبر کنم کارهای در راه مانده به زمان حالم برسند. بعد همه با هم دست یکدیگر را بگیریم و آرام آرام مسیر زندگی را جلو برویم. وقتی هزار و یک موضوع برای خودم درست کنم و نتوانم آنها را به خوبی انجام بدهم نارضایتی م ازعملکردم بالا می رود. بعد می بینم آنهایی که خیلی ساده و یکی دو وجهی زندگی می کنند از همه چیزشان راضی ترند. همین چند دقیقه ای که داشتم این متن را می نوشتم هر کدام از پرونده های باز پوزخندی به من زدند و رد شدند. می دانم اگر فقط یکی از آنها را در زندگی ادامه می دادم می توانستم در همان بهترین باشم. اما دیگر این واقعیت را هم پذیرفته ام که من آدم یک کار و یک رشته و یک مشغولیت نیستم. فقط نباید اجازه بدهم مثل این روزها آرامشم را خط خطی کنند و خودم را از خودم ناراضی. یادم باشد کتاب امانی م را هر وقت پس گرفتم در اولین فرصت تمام کنم و بروم سراغ کتاب های نیم خوانده قبلی. هنوز تا نمایشگاه کتاب و خرید لیست جدیدی از کتاب ها چند ماهی فرصت باقی است، کتاب هایی که نمی توانم خیالم را از خریدنشان منصرف کنم. آدم بشو نیستم که (...)
