ورد سحری
اینجا، وبلاگی است برای عرض خستگی هایم. همین که حس می کنم می شود تمام دلتنگی هایم را بغل بزنم و سفره دلم را در نسیم قرآنی اینجا باز کنم، یعنی قرآن هنوز پناه من است. شب جمعه هفته پیش وقتی مجبور بودم مسیری طولانی را در ترافیک شهر رانندگی کنم، رادیو را کانال به کانال عوض کردم تا زمان کش ترین شبکه را پیدا کنم. عجیب بود که مرکز شهر هیچ کدام آنتن نمی داد به جز رادیو قرآن. داشت دعای کمیل می خواند. پشت فرمان تا به منزل برسم بیشتر دعا را با رادیو هم خوانی کردم و اصلا متوجه مسیر نشدم. شنبه صبحش که خواستم سر کار بروم دیدم همان رادیو قرآن مانده. آمدم مثل همیشه آیت الکرسی بخوانم، همزمان رادیو هم خواند. بعد چند جمله مجری و دوباره تلاوتی دیگر. یک هفته است کسی به موج رادیو دست نزده و همان رادیو قرآن مانده. کم کم دستم آمده وقت هایی که در مسیر هستم چه برنامه هایی دارند. صبح ها که می روم سر کار چند قطعه تلاوت و ظهرها که برمیگردم برنامه سمت خدا. حقیقتش برای تنوع گذاشتم رادیو قرآن بماند. قبلش هم برای تنوع بود که رادیو معارف، پیام، آوا، و گاهی روی یکی دو موج عربی و انگلیسی می گذاشتم و به همه خانواده هشدار می دادم که موج رادیو را عوض نکنند. حتی یک بار کل مسیری نیمه طولانی را به زبانی شنیدم که حتی اسمش را هم نمی دانستم. تنوع است دیگر. قانون ندارد. من که از با برنامه قرآن خواندن و مرورش ناامید شده ام. برای تنوع هم که شده چند هفته ای رادیو قرآن می شنوم تا چه پیش آید. خسته ام ولی. گفته بودم یک بار؟ بیشتر از یک بار خسته ام. از نگفتن های مصلحتی، از گفتن های اجباری. کاش می شد برای خودم زندگی کنم.
